మనిషి కి... గొడ్డుకి తేడా వుండనక్కర లేదా?.....

మనిషి కి... గొడ్డుకి తేడా వుండనక్కర లేదా?

ఈ సృష్టి లో ఎంతో పుణ్యం చేస్తే కాని మనిషి జన్మ దొరకదు అంటారు . కాని మనిషి పుట్టాక పుణ్యం అంటే ఏంటో మరిచిపోయాడు. అలా మరిచిపోవడం మనిషి తప్పా? లేక ఈ పుట్టుకనిచ్చిన ఆ దేవుడిదా? తెలివి మీరిన మనిషి తన తప్పులని ఎప్పుడు ఎదుటి వాడిమీదకి నెట్టేస్తాడు... ఒప్పుకోడు... కాబట్టి ఇక్కడ తప్పు దేవుడిదే అంటాడు. అవును... ఇక్కడ నిజంగానే దేవుడు ఒక పెద్ద దిద్దుకోలేని తప్పు చెశాడు. అదేంటో తెలుసా....? మనిషి కి ... గొడ్డుకి తేడా... అవును... దాన్నే మనం తెలివి అనొచ్చు. ఏదైనా ఎక్కువైతే.. అతి సర్వత్రా వర్జయేత్... అది మనకు కీడు చేస్తుంది... నమ్మదగిన నిజమ్.... నమ్మరా? ఉదాహరణ కు... బలి చక్రవర్తి.. రావణ భ్రమ్హ... సుయోధన... చాలా? అల్లాగే ఇప్పుడు మనిషికి తెలివి చాలా ఎక్కువైంది... అతి తెలివి...అతి సర్వత్రా వర్జయేత్...ఫలితం? నాశనం.. సృష్టి వినాశనం... వాడు చేసిందే సరైంది అని నమ్ముతాడు... నైతిక విలువలకు తిలోదకం... కావలసింది ఆక్రమిచేస్తాడు... తన సంతోషం కోసం ఎవరినైనా బాధ పెట్టేస్తాడు... వాడిది భస్మాసుర హస్తం అని తెలిసినా అలవాటు మానుకోలేని మానసిక పరిస్థితి.... మానసిక, శారీరక అనారోగ్యమ్... తదుపరి వైద్య దర్శనం ఆ మధ్య లోనే  దైవ దర్శనం... వైద్యుడికి చెక్కులు... దైవానికి మొక్కులు... ఇక్కడో సందేహం??? వైద్యుడు అడిగాడు సరే... దేవుడు అడిగాడా? దీనికి సమాధానం మనఃస్సాక్షి వున్నఎవడికైనా తెలుస్తుంది... తెలియకపోతే మాత్రం వినండి భగవంతుడు దేన్ని ఆశించడు... ఆశిస్తే భగవంతుడు కాడు... ఇక్కడ చెక్కులను పక్కన పెట్టి మొక్కుల గురించి మాట్లాడుకుందాం. అడగని మొక్కులు... పోని అవి ఎలా ఉండాలో తెలుసా? అందులో న్యాయం, ధర్మం, మంచితనం, సహాయం, సంతోషం ఇలా ఏదో ఒకటి లేద కొన్నింటి ఫలిత రూపం ఐనా ఐతే వాటివల్ల మంచి జరుగుతుంది అని అనుకోవచ్చు. కానీ మనిషి.. ప్రాణాలను బలి పెట్టి మొక్కులు తీర్చుకుంటున్నాడు అంటే అతిశయోక్తి కాదు... నమ్మ గలరా? కానీ  నిజం.. ఇక్కడ ఖర్మ ఏంటంటే బలి పెడుతున్న ప్రాణాలు తనవి కాదు అభం శుభం ఎరుగని మూగ జీవాలవి. మనుషుల మొక్కులకి ఏవిధంగా ఐనా సంభంధం లేని అమాయక జంతువులను బలి ఇవ్వడం మసి బారిన మానవ నైతికతకు అనాగరిక నిదర్శనం కాదా.. అమ్మ వారికి బలి.. ఎవరికి అమ్మ? ఒక్క మనిషికే కాదు విశ్వ ప్రాణి కోటి కీ తల్లి. కాదని అనగలరా? ఆ ప్రాణి కోటి లోని ఒక భాగం లో మనం బలి పేరుతొ హత్యలు  చేస్తున్న మేకలు, కోళ్ళు, ఇతర జీవులు వున్నాయి కదా. మరి ఒక తల్లి ఒక బిడ్డ బాగుండాలంటే ఇంకో బిడ్డని బలి ఇవ్వమని అడుగుతుందా? మరి ఎవరు అడిగారని ఆ అమాయక ప్రాణులను చంపేస్తున్నాం.. మీ నైవేద్యం ఆ మూర్తి కి అందుతుందా? ఇది ఎంతో పుణ్యం చేసి సంపాదించిన పవిత్రమైన మానవ జన్మ ను మన అతి తెలివితో అపవిత్రం చేసి మళ్ళీ మళ్ళీ అపార పాప పూరితమైన అజ్ఞాన సంపదను మన పిల్లలకు తరువాతి తరానికి కూడా మూట కట్టుకుంటున్న ఈ మనిషి తరువాతి జన్మ ఏమై వుంటుందో తెలియదు కాని ఫలితం అనుభవిస్తాడు కదా?

పాప పుణ్యాలు బాలెన్స్ షీట్ లో వుండవు... దేని ఖాతా దానికే అని తెలుసుకోవాలి. పాప ఫలితం అనుభవించాల్సిందే అలాగే పుణ్య ఫలం కూడా అనుభవించాల్సిందే... దానికి దీనికి చెల్లు అంటే కుదరదు. కాని జంతువులూ పక్షులకు ఈ విధంగా జరుగదు కారణం మనిషిలా వాటికి మంచి చెడుల నిర్ణయ జ్ఞానం వుండదు. వాటికి  భాగవత్ప్రసాదితమైన సాధారణ జ్ఞానమే తప్ప వేరొకటి వుండదు. అందుకే మనిషికి గొడ్డు కి  తేడా వుండాలి. వుంది కుడా కాకపొతే మనకన్నా అవే నయం అనిపించేంత తేడా... ఒక వేళ నిజంగా బలి కోరే దేవతో దేవుడో వుంటే దేనికో పుట్టినవో తెలియని వాటికన్నా నీకేపుట్టిన బిడ్డలని బలి ఇవ్వండి చూద్దాం... మీది కాని వాటిని ఇవ్వడానికి మీకేం హక్కు వుంది? మనం మన కడుపున పుట్టి, అల్లారు ముద్దుగా పెంచుకున్న మన బిడ్డని మన సంపద పెరగాలనో, మన ఆరోగ్యం బాగుండాలనో, వ్యాపారం వృద్ధి చెందాలనో ఇంకేదో రావాలని బలి  ఇచ్చుకుంటాను అని మొక్కుకోండి చూద్దాం? ఏం వాటివి ప్రాణాలు కావా? వాటి పిల్లలను బలవంతంగా లాక్కెళ్ళి ఘోరంగా చంపేస్తుంటే దాన్ని చూస్తూ కూడా మనిషిని ఏమీ చేయలేని పరిస్థితి లో వాటి మానసిక స్థితి ఎలా వుంటుందో అర్థం చేస్కోవడానికి ప్రయత్నించండి. దయ చేసి ఈ దురాచారాన్ని అరికట్టండి. మీరెవరికి ఐతే బలి ఇస్తున్నారో ఆ దేవుడికో లేక దేవతకో కూడా అయిష్టమైన అనాచారాన్ని ఆచారంగా భావించి చేస్తున్న ఈ పని ఒక ఘోరమైన పాప ఖర్మ. ఒక్కసారి ఆలోచించండి

మహా పాపం....

ఆత్మహత్య మహా పాపం, ఘోరం... ఎంత కష్టమొచ్చినా గానీ, ఎన్ని ఆటంకాలు ఎదురైనా గానీ మొండిగా ధైర్యం తో జీవితం మీద పోరాటం ప్రకటించాలి విజయం సాధించాలి భయం అనేది చావు తో సమానం అది ఎవరిని వదలదు కాని చచ్చి బ్రతకాలి బ్రతికి సాధించాలి ఆ మొండి తనం మీ సొంతమైతే విజయం మీ బానిస. ఎవరి జీవితమైనా పూల పానుపు అస్సలు కాదు అని గ్రహించాలి ఎవరైనా ఆనందంగా కనిపించారంటే వాళ్లకి అన్ని సంవృద్దిగా వున్నాయని కాదు వాడికి ఆ క్షణం ఎలా బ్రతకాలో తెలుసని అర్థం. 'వర్షం వచ్చేముందు గాలి ఒక్క క్షణం ఆగిపోతుంది.. విజయం వచ్చేముందు జీవితం ఒక్క క్షణం ఆగిపోతుంది' అన్నది ఒక సినిమా లో సందేశమే ఐనా అక్షరాల నిజం. ఆ ఒక్క క్షణమే జీవితం లో మహత్తరమైన మార్పుకి శ్రీకారం. ఆ క్షణం అన్నది నిజంగా క్షణమే కావచ్చు లేదా ఒక రోజు, ఒక వారం, కొన్ని సంవత్సరాలు... భరించు ఎందుకంటే అది ( ని బాధకి కారణమైనది ఏదైన కావచ్చు ) నీతో పాటు పుట్టిన తోబుట్టువు కాదు నీ  వయసంత వయసు దానికి లేదు.. చాలా చిన్నది భయపడకు... ఆ తర్వాత కాలం నీ సొంతం అని నమ్ము... జీవితం మీద కొత్త ఆశలు పెట్టుకుని మళ్ళి.. మళ్ళి ప్రయత్నించు విజయం వరించే వరకు పోరాడు... అది ఎప్పటికైనా నీ సొంతం... నమ్ము చావకు.. 

మొన్న నా స్నేహితుడు ఆత్మ హత్య చేస్కున్నాడు... దానికి ముందు వాడిని కలిసే అవకాశం వుండి వుంటే అంతటి అనర్థం జరిగుండేది కాదు... వాడి తో చెప్పాలనుకున్న మాటలే ఇంకెవరికైనా ఉపయోగపడగలవని ఇక్కడ పంచుకుంటున్నాను. 

వాడి ఆత్మకి శాంతి చేకూరాలని... 

ఆహా...

ఒకసారైనా ఇలాంటి ప్రదేశానికి వెళ్లి ఇలాంటి ఇంట్లో గడపాలని వుంది... అలాంటి ఇంటి యజమాని ఎవరో కానీ ఆహా అదృష్టవంతుడు. 

అందరికి నమస్కారం..

అందరికి నమస్కారం.. చాలా రోజుల తర్వాత మళ్ళి మొదలుపెట్టాను... బ్లాగు లో రాయడమండీ... ఇంకేదో కాదు. అది కూడా ఒక శ్రేయోభిలాషి పుణ్యమాని.. ధన్యవాదములు. ఈసారి మధ్యలో ఎక్కువగా కామా లు గట్రా రాకుండా చూసుకోగలను అని సవినయంగా చెప్పుకునుచుంటిని. 

వినాయక చవితి... ఎందుకిలా?

శుభోదయం ... 

మేము చిన్నప్పటి మాట... వినాయక చవితి వచ్చిందంటే ఆ హడావిడే వేరు. మా వీధి చివర వినాయకుడి విగ్రహం ఎంత పెద్దదో ఈ సారి అని ప్రతి యేడు అనుకునేవాళ్ళం. ఎంతో భక్తి గా చేసుకునే వాళ్ళు, చిన్నా పెద్దా అందరు ఉదయాన్నే స్నానం ముగించి కొత్త బట్టలు కట్టుకుని వినాయకుడిని చూడడానికి వెళ్ళే వారు. ముందు మా వీధి చివర వినాయకుడితో మొదలు పెట్టి ఊరంతా చుట్టేసే వారు. అన్ని విగ్రహాలు చూసాక కాని ఇంటి దారి పట్టేవారు కాదు. ప్రతి చోటా ఎంతో ఆహ్లాదంగా, మనసుకి హాయిగా ఒక రకమైన లోకం లో విహరిస్తున్నట్టు అనిపించేది. పండుగ అంటే ప్రతి చోటా ఇలాగె వుంటుంది అనుకునేవాళ్ళం. ఇక టీవీ లో అయితే అన్ని భక్తీ సినిమాలే.. వినాయక విజయం... తప్పకుండా వేసేవారు.  ఇక ఇంట్లో అయితే భక్షాలు , కుడుములు, చిత్రాన్నం, వడలు, కనీసం రెండు రకాల కూరలు, అన్నం, పప్పు, పూర్ణం తో చేసే రసం, పెరుగు, నెయ్యి వడియాలు. ఆహ నిజంగా పండగే ఆ రోజు.. మొట్ట మొదట స్తోమత కు తగ్గట్టు తెచ్చుకున్న చిన్న వినాయకుడి విగ్రహానికి నైవేద్యం పెట్టి అప్పుడు మేము తినే వాళ్ళం... అందరు కూర్చుని వినాయక విజయం చూస్తూ తినే వాళ్ళం. బడికి నిమజ్జనం రోజు కూడా సెలవే. కాని ఒక్కొక్కరు ఒక్కొక్క రోజు చేసేవారు. 3 రోజులో, 5 రోజులు, 11 రోజులు ఇలా... మా ఊరిలో పెద్ద విగ్రహం మాత్రమే 11 రోజులు. ఆ రోజే మాకు సెలవు. ఆ రోజు ఎవరు ఎక్కడున్నా ఊరికి వచ్చేవారు. ఊరేగింపు చేసుకుంటూ నిమజ్జనం కి వెళ్ళే వాళ్ళు. కోలాటం వేసుకుంటూ, రక రకాల వేషాలు వేసుకుని భక్తీ పాటలు పాడుకుంటూ ఎంతో శ్రద్ధగా చేసేవారు... కొంత దూరం వరకు వెళ్లి తిరిగి వచ్చేసేవాళ్ళం. తలుచుకుంటే ఎంత బాగుందో.... కాలం మారింది ఈ మధ్య కాలం లో అప్పట్లా జరుపుకున్న పండుగ లా ఎప్పుడు జరుపుకోవడం లేదు.. అంతా కమర్షియల్, పోటీ పడి విగ్రహాల ఎత్తు పెంచుతున్నారు కానీ భక్తిని తగ్గించేశారు, లడ్డూ సైజు పెంచేశారు కానీ నీతి నియమాలు తగ్గించేశారు. కాంక్రీట్ జంగిల్ లో జంతువుల్లా జరుపుకుంటున్నారు (అందరూ కాదు ). నీతిని, విలువలని నిమజ్జనం చేస్తున్నారు. వినాయకుడిని అడ్డం పెట్టుకుని వ్యాపారం చేస్తున్నారు, చందాల పేరు చెప్పి చండాలం చేస్తున్నారు. భక్తి పేరు చెప్పుకుని మత్తు లో తూలి విగ్రహానికి బదులు తమని తామే నిమజ్జనం చేసుకుంటున్నారు... పడి చస్తున్నారు.. బజారు లో భక్తి పాటలు పాడుకుంటూ నిమజ్జనానికి  వెళ్ళాల్సిన జనం తాగి పబ్బు కి వెళ్తున్నట్టు వెళ్తున్నారు. మన పిల్లలకి ఆ రోజుల్లో ఇలా పండుగ జరుపుకునే వాళ్ళం అని చెప్పగలుగుతున్నాం కానీ చూపించలేకపోతున్నాం.... ఇంట్లో చూపించగలం కనీ బయటకు వెళ్తే మళ్ళీ తప్పటడుగులే.... ముందు ముందు ఇంకా ఏమి చూడల్సోస్తుందో.